Choroba kociego pazura, znana również jako kocie zadrapanie, jest zaraźliwą infekcją wywoływaną przez bakterie przenoszone przez koty. Mimo że większość przypadków kończy się łagodnym przebiegiem, niektóre osoby mogą doświadczyć poważniejszych objawów. Jak się objawia choroba kociego pazura? Jakie istnieją sposoby leczenia i kto jest szczególnie narażony na zakażenie? Dowiedz się z Ann!
Chociaż choroba kociego pazura występuje na całym świecie, to częściej spotykana w krajach o ciepłym i wilgotnym klimacie. Ciekawym spostrzeżeniem jest fakt, że chorują najczęściej dzieci w wieku do 15 lat.
Co to jest choroba kociego pazura i jakie są jej przyczyny?
Choroba kociego pazura zwana także gorączką kociego pazura jest schorzeniem odzwierzęcym wywołanym przez bakterię Bartonella henselae. Główne przyczyny choroby kociego pazura wynikają z bezpośredniego kontaktu z kotem. Warto jednak zaznaczyć, że chorobę mogą też przenosić psy, króliki, małpy, a nawet wiewiórki.
Bakterie Bartonella henselae znajdują się w ślinie, pazurach i wydalinach kotów zakażonych tymi bakteriami. Zadrapania lub ukąszenia ze strony zakażonego kota stanowią największe ryzyko zarażenia. Bakterie mogą również być przenoszone przez lizanie ran przez koty, co może prowadzić do zakażenia.
W Polsce do zakażenia dochodzi przeważnie w okresie jesienno-zimowym (od września do stycznia). Grupę podwyższonego ryzyka rozwoju choroby stanowią dzieci i młodzież, a także osoby z osłabionym układem odpornościowym
Choroba kociego pazura: jakie są objawy?
Początkowo choroba kociego pazura może przebiegać bezobjawowo lub tylko wywoływać objawy miejscowe w miejscu zranienia. Po zadrapaniu dochodzi do pojawienia się charakterystycznej zmiany pierwotnej, która manifestuje się jako grudka zapalna z miejscowym zaczerwienieniem. Następnie może nastąpić powiększenie węzła chłonnego, który odpowiada za zbieranie chłonki z miejsca wniknięcia drobnoustroju. Ten węzeł chłonny może ulec zakażeniu i zacząć ropieć, a w niektórych przypadkach może nawet dojść do przebicia i samoistnej ewakuacji treści ropnej.
Powiększenia węzłów chłonnych doświadcza około 20% osób dotkniętych chorobą kociego pazura. Powiększenie może być widoczne tylko podczas badania ultrasonograficznego (USG). Te powiększone węzły chłonne zazwyczaj mają średnicę do 5 cm. Lokalizacje, w których najczęściej występuje powiększenie węzłów chłonnych, obejmują szyję, pachy, pachwiny, okolicę podżuchwową, dół łokciowy, a także obszary wewnątrzbrzuszne. Powiększenie stopniowo ustępuje samoistnie w ciągu 2–6 miesięcy.
U niektórych zakażonych osób, po kilku tygodniach od momentu zakażenia, mogą pojawić się objawy ogólne, takie jak gorączka oraz powiększenie węzłów chłonnych, wątroby i śledziony. Oprócz tego, osoby te mogą doświadczać różnych objawów chorobowych, takich jak bóle głowy, bóle pleców, bóle podbrzusza oraz uczucie zmęczenia.
Ważne jest, że objawy i przebieg choroby kociego pazura mogą różnić się między poszczególnymi osobami. Niektórzy mogą mieć łagodne objawy, podczas gdy inni mogą doświadczać poważniejszych konsekwencji. W niektórych przypadkach rozwinąć się może rozsiane zakażenie wątroby i śledziony. Czasem też dochodzi do zajęcia ośrodkowego układu nerwowego, czemu towarzyszyć mogą encefalopatia i drgawki. Cięższe przypadki zakażenia rozwinąć się mogą zwłaszcza u osób z zaburzeniami odporności.
Czytaj także: Poradnik Ann: Ospa wietrzna – objawy, leczenie i możliwe powikłania [AUDIO]
Choroba kociego pazura: powikłania
Choroba kociego pazura w większości przypadków jest samoograniczającą się chorobą, która może ustąpić nawet bez konieczności leczenia w ciągu maksymalnie 6 miesięcy. Niemniej jednak, w niektórych sytuacjach mogą wystąpić powikłania.
Najczęstszym powikłaniem choroby kociego pazura jest zropienie węzła chłonnego, które może prowadzić do powstania przetoki. Ponadto, mogą wystąpić powikłania narządowe, takie jak:
- zajęcie siatkówki,
- zapalenie mózgu,
- zajęcie kości
- oraz zapalenie błony wsierdzia serca.
Rozpoznanie choroby jest łatwe?
Rozpoznanie choroby kociego pazura jest łatwe, jeśli pacjent pamięta niedawne bolesne zetknięcie z kotem. Ważną rolę odgrywa zatem wywiad lekarski z pacjentem oraz obserwacja objawów, takich jak zmiany skórne i powiększenie węzłów chłonnych. Jednak w przypadku braku takiej informacji, diagnoza choroby kociego pazura może być trudnym wyzwaniem, ponieważ nie posiada ona charakterystycznych cech odróżniających ją od innych schorzeń.
Aby potwierdzić wstępne rozpoznanie, przeprowadza się badania serologiczne, które mają na celu wykrycie obecności przeciwciał klasy IgG i IgM skierowanych przeciwko bakterii Bartonella henselae. Dodatkowo, w niektórych przypadkach, może być konieczne wykonanie specjalistycznego badania próbki pobranej ze zmienionej chorobowo skóry.
Choroba kociego pazura: leczenie
W większości przypadków nie jest konieczne stosowanie antybiotyków. Podstawowym podejściem terapeutycznym jest stosowanie leków przeciwbólowych i przeciwgorączkowych w celu złagodzenia objawów.
W niektórych sytuacjach, gdy występują nietypowe objawy, powikłania lub uogólnienie choroby, lub u pacjentów z osłabionym układem odpornościowym, lekarz może zdecydować się na włączenie antybiotyku. Antybiotyki mogą być stosowane w celu zwalczania infekcji bakteryjnych, które mogą wystąpić jako powikłanie choroby kociego pazura. Wybór odpowiedniego antybiotyku zależy od indywidualnej sytuacji klinicznej i może być dostosowany do wrażliwości bakterii na leki.
Ważne jest, aby skonsultować się z lekarzem w przypadku choroby kociego pazura, aby otrzymać odpowiednie zalecenia dotyczące leczenia. Lekarz może ocenić nasilenie objawów, obecność powikłań oraz uwzględnić indywidualne czynniki pacjenta, takie jak wiek, stan zdrowia i obecność innych schorzeń, aby podjąć decyzję dotyczącą optymalnego planu terapeutycznego.
Autorka: Svitlana Slyvchenko, Ann Asystent Zdrowia
*Serwis / aplikacja Ann dokłada wszelkich starań, aby treści składające się na zawartość serwisu były ścisłe i poprawne. Prezentowana treść jest dostarczana jedynie w celach informacyjnych lub edukacyjnych. W żadnym zakresie nie zastępuje i nie może być utożsamiana z konsultacją czy poradą lekarską.