Seniorzy są szczególnie narażeni na upadki. Odmiennie niż u młodych, tego rodzaju wydarzenie może oznaczać bardzo poważne konsekwencje, a twardych danych dostarcza na to ostatni raport o sytuacji zdrowotnej ludzi w Polsce. Upadek dla seniora to śmiertelne ryzyko – zobacz jak je zminimalizować.
Upadek dla seniora to ogromne ryzyko. Bądźcie czujni!
Na stronach najnowszego raportu „Sytuacja zdrowotna ludności Polski i jej uwarunkowania” czytamy, że w grupie osób po 65. roku życia upadki to pierwsza przyczyna zgonu z powodów zewnętrznych – umiera z ich powodu więcej osób w tej grupie wiekowej niż z powodu wypadków komunikacyjnych.
Niebezpieczne upadki zdarzają się co czwartej osobie we wczesnej starości, a po 80 r.ż. – nawet co drugiej. Często kończą się złamaniem kości, ale o ile u osób młodych taki uraz powoduje najczęściej czasową niepełnosprawność, to u starszych – może dojść w wyniku złamania, np. nogi, do śmierci.
Dlaczego złamanie kości może doprowadzić do śmierci osoby starszej?
Upadki mogą powodować urazy, które unieruchamiają seniora na dłużej. Kości dłużej się zrastają niż u osób młodych, jest większe ryzyko powstania stanu zapalnego w okolicy urazu. To wszystko może z kolei prowadzić do różnych komplikacji, m.in. zaniku mięśni, zapalenia płuc, infekcji dróg moczowych, powikłań zatorowo-zakrzepowych, odleżyn. Jak sami zatem widzicie upadek dla seniora może mieć fatalne skutki.
Upadki mają też bardzo poważne konsekwencje dla stanu psychicznego seniora – w ich konsekwencji dochodzi często do poczucia izolacji, a w jego efekcie – depresji. Niedocenianym następstwem upadku jest tzw. zespół poupadkowy, czyli strach przed powtórzeniem tego nieprzyjemnego zdarzenia. Senior instynktownie ogranicza aktywność, a nawet rezygnuje z wychodzenia z domu. To błąd! Takie zachowanie osłabia organizm i tym samym zwiększa ryzyko kolejnych upadków.
Według National Institute for Health and Clinical Exellemce (NICE) istnieje aż 400 czynników ryzyka upadków. Nie na wszystkie można mieć wpływ i nie wszystkim zapobiec, ale warto podjąć kroki, aby jak najbardziej zminimalizować ryzyko.
Jak do upadku doprowadza gorszy wzrok, zmysł słuchu i sylwetka?
– Biomechanika chodu zmienia się wraz z wiekiem. Umiejętność utrzymywania równowagi związana jest z możliwościami utrzymania środka ciężkości i prawidłowego przeciwdziałania siłom zewnętrznym. Czasami jest z tym duży problem, bo z wiekiem zmniejsza nam się masa mięśniowa, występują zaburzenia czucia, pogarsza się propriocepcja, czyli zmysł orientacji ułożenia części własnego ciała – wyjaśnia dr Teresa Sadura-Sieklucka z Kliniki Rehabilitacji NIGRiR.
Skraca się długość kroku, człowiek pochyla się do przodu, przesuwa się środek ciężkości, a chód się spowalnia – mamy więc wiele różnych zaburzeń.
– Warto wspomnieć, że przy pokonywaniu przeszkód osoby młode pochylają się w osi przód-tył, zaś starsze w kierunku bocznym. Taka zmiana też jest czynnikiem ryzyka upadku – podpowiada specjalistka.
Na utrzymanie równowagi wpływ ma także wzrok, układ przedsionkowy (powiązany ze słuchem), obwodowy i ośrodkowy układ nerwowy. Niestety u seniorów niektóre z nich lub też wszystkie wraz z upływem czasu funkcjonują gorzej. Specjalistka zwraca także uwagę na niedocenianie pogorszenia wzroku.
– Zmniejsza się ostrość widzenia, a także adaptacja do ciemności, zwiększa się wrażliwość na błyski, co sprawia, że starszą osobę można szybko oślepić. Warto podpowiedzieć seniorowi noszenie okularów z filtrami, by uniknął oślepienia i polepszył sobie kontrast widzenia. Pojawiają się zaburzenia widzenia kolorów, a także pogarszają się funkcje wzrokowo – przestrzenne, np. ubytki w polu widzenia. To zaś może np. utrudniać dostrzeżenie pojazdów – wyjaśnia specjalistka.
Co można zrobić, by zmniejszyć ryzyko upadku?
Dotychczasowa wielozadaniowość wykorzystywana w życiu codziennym – czyli utrzymanie równowagi przy jednoczesnym mówieniu czy innej czynności – u osób starszych bywa utrudniona. To także może prowadzić do upadku. Jak to rozpoznać? – Jeśli senior zatrzymuje się w trakcie mówienia, to może być to dla nas sygnał, że już nie wszystko działa jak powinno i jest to czynnik ryzyka, o którym warto pamiętać – podpowiada dr Sadura-Sieklucka.
Osoba, która nie czuje się pewnie, zaczyna się coraz bardziej wycofywać z codziennych aktywności, a to powoduje z kolei, że staje się coraz słabsza, zaczyna potrzebować pomocy osób drugich i uruchamia się błędne koło. – Możemy je przerwać – odpowiednio dobraną suplementacją, dietą i aktywnością fizyczną – podkreśla dr Beata Tarnacka z Kliniki Rehabilitacji Narodowego Instytutu Geriatrii, Reumatologii i Rehabilitacji.
- Zlikwidować zagrożenia w domu, czyli na przykład pozbyć się odstających dywanów, chodników, progów oraz znacznie doświetlić pomieszczenia. Mieszkanie starszej osoby może wymagać zainstalowania poręczy wzdłuż ścian, pomalowania krawędzi stopni schodów, by były bardziej widoczne, czy usunięcia niepotrzebnych sprzętów, o które łatwo się potknąć.
- W niektórych przypadkach trzeba poruszać się z laską czy chodzikiem. Nie tylko pomagają zachować równowagę, ale i odciążają stawy zajęte chorobą zwyrodnieniową. U osób ze zmianami osteoporotycznymi można zastosować ochraniacze na biodra, które w przypadku upadku pomogą zapobiec groźnym złamaniom w rejonie bioder. U osób, które mają zaburzoną propriocepcję (bodźce docierają do mózgu za wolno, co wpływa na niewłaściwą koordynację ruchową i może powodować utratę równowagi) można stosować wkładki wibrujące, które pobudzają i zwiększają czucie głębokie.
Upadek dla seniora może skończyć się tragicznie
- Warto uświadomić podopiecznemu, jakie są możliwości zapobiegania niebezpiecznym sytuacjom, a więc np. poprzez powolne zmiany pozycji z leżącej czy siedzącej na stojącą, unikanie nagłych zmian pozycji, nawadnianie organizmu, unikanie wysiłku podczas upałów. Warto, by senior, zanim wstanie z łóżka, jeszcze siedząc w nim, wypijał szklankę wody.
- Z badań wynika, że to odpowiednio dobrane ćwiczenia fizyczne mają największą skuteczność w zapobieganiu upadkom. Ze względu na występowanie u osób starszych wielu chorób przewlekłych, bardzo ważny jest odpowiedni dobór ćwiczeń i ich intensywności. Bezwzględnie trzeba ustalić ewentualne przeciwwskazania. Dodatkowym atutem aktywności fizycznej, poza poprawą siły i wytrzymałości mięśni, równowagi chodu, jest jej dobroczynny wpływ na samopoczucie.
- Do upadków predysponują niektóre choroby – przebyty udar mózgu, choroba Parkinsona, choroba Alzheimera, zaburzenia krążenia, obniżanie się ciśnienia tętniczego po posiłku i po pionizacji, zaburzenia rytmu serca, hipoglikemia, zaburzenia wodno-elektrolitowe, choroby narządu ruchu i narządów zmysłu oraz niektóre leki (zwłaszcza moczopędne, obniżające ciśnienie, nasenne). Trzeba zdiagnozować istniejące choroby i podjąć ich właściwe leczenie. Pozytywne efekty może przynieść przegląd przyjmowanych leków. W porozumieniu z lekarzem (nigdy samodzielnie!) warto rozważyć odstawienie niektórych leków, np. nasennych i uspokajających (szczególnie tych dostępnych bez recepty), gdyż upośledzają one funkcje poznawcze, wydłużają czas reakcji, wpływają na spadki ciśnienia, mogą wywoływać zaburzenia rytmu serca.
Czytaj więcej w Wirtualnym Klubie Medycznym:
Autor: Sebastian Kaniewski / Wirtualny Klub Medyczny, źródło: zdrowie.pap.pl, Monika Wysocka